امام علی(ع)و مخالفت قاطع با دشمنان اسلام

علی در مقابل کفار حربی و نیز دشمنان مسلمان بسیار قاطع بود. با این حال در مقابل اهل کتاب و کفار ذمی طبق احکام اسلامی و با رأفت و مدارا برخورد می‌کرد که نمونهٔ آن در تاریخ وجود ندارد. چنان‌که به فرماندار خود مالک اشتر نخعی می‌نگارد: «دلت را سرا پرده رحمت به بندگان خدا و محبت و لطف به آنان ساز، و همانند درنده نسبت به آنان مباش که خوردن آنان را غنیمت شماری! زیرا «رعیت» (مردمی که در پوشش حکومت اند، و باید آن‌ها را مراعات کرد) بر دو گروه‌اند: یا برادر دینی تو اند یا انسان‌هایی همانند تو اند در آفرینش.»[1]

یعقوبی در تاریخ خود می‌نویسد:

علی حکمت‌های شگفت‌آوری داشت چنانچه قومی را آتش زد و دیگرانی را به وسیلهٔ دود از میان برد، بعضی از انگشتان دست دزدی را برید و دیواری را بر سر دو نفر که مشغول فسقی بودند خراب کرد[2]

و می‌گفت: در خانه‌های خودپنهان شوید و توبه در روی پیش روی شماست، کسی که سینه سپر حق کند از میان می‌رود. همانا خدا این امت را به تازیانه و شمشیر ادب کرده و هیچ‌کس نزد امام مدارا و نرمی نمی‌بیند[3]

1.  Seyyed Hossein Nasr, Hamid Dabashi, Seyyed Vali Reza Nasr (۱۹۸۹)، Expectation of the millennium: Shiʻism in history، State University of New York Press، ص. ۷۴ و ۷۵، شابک ۰۸۸۷۰۶۸۴۳X کاراکتر line feed character در |کتاب= در موقعیت 31 (کمک) نهج البلاغه، نامه به مالک اشتر فرماندار مصر: واشعر قلبک الرحمة للرعیة والمحبة لهم و اللطف بهم و لاتکونن علیهم سبعا ضاریا تغتنم اکلهم فانهم صنفان اما اخ لک فی الدین او نظیر لک فی الخلق
2. ↑ یعقوبی، احمد ابن اسحاق (۱۳۸۹). تاریخ یعقوبی جلد دوم. ترجمه توسط محمد ابراهیم آیتی. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی. صص. ۱۳۷ تا ۱۳۸.شابک ۹۶۴-۴۴۵-۱۹۸-۸.
3.  Ibid. صص. برگ ۱۳۸.ویکی پدیا